🎧 Koçvari Hikayeler | 18. Bölüm: Fenerini Nereye Tutuyorsun?

Özlem Tüysüz
28 Tem
2 dakikada okunur

Güncelleme tarihi: 3 Ağu

Fenerini Nereye Tutuyorsun?

📌 Hazırlayan ve Anlatan: Özlem Tüysüz

Hayat bazen hepimize suskun dönemler getirir.O neşe dolu insan birden çekilir,O hep ilk mesaj atan kişi sessizleşir…

Ve biz çoğu zaman fark ederiz ama sormayız.“Acaba bir şey mi oldu?” deriz içimizden ama yüksek sesle dile getirmeyiz.Belki kırmak istemeyiz, belki zamanımız olmaz, belki ne diyeceğimizi bilemeyiz.

Ama bir dostluk bazen tek bir cümleyle yeniden aydınlanabilir.Tek bir bakışla, tek bir dikkatle…Tıpkı bir fener gibi:Elindedir aslında ama fark etmeden yere çevirmişsindir. Ve bir gün, biri gelir…O feneri alır, sana çevirir:“Seni görüyorum,” der.

Bu yazıda, Koçvari Hikâyeler podcast serimin 18. bölümünde anlattığım “Fenerini Nereye Tutuyorsun?” adlı hikâyeye birlikte bakalım mı? Çünkü bazen karanlık sandığımız yer…

sadece bakmadığımız yerdir.

🎈 Hikâyeden Bir Kesit: Feneri Kim Tuttu?

Birkaç haftadır sesi çıkmıyordu.Hani bazen biri yavaş yavaş geri çekilir ya, fark etmezsin hemen…

Ama aradaki o eski hâl kaybolur. İşte öyleydi.

Eskiden her şeye gülerdi, saçma sapan şeylere bile. Şimdi mesajlara geç dönüyor, kısa cevap veriyor.Bir şeylerin ters gittiği belliydi ama söylemiyordu.“Sorun yok,” diyordu sadece.

Bir akşam, çantama küçük bir el feneri koyup yanına gittim.Masanın üstüne bıraktım, yaktım.Şaşkın şaşkın baktı. “Bu ne şimdi?” dedi.

“Bazen sadece ışığı çevirmek gerekir,” dedim.“Sen son zamanlarda hep karanlık yerlere baktın.İzin verirsen, bu gece sana seni göstermek istiyorum. Hani nasıl sevilen biri olduğunu, Hani gülüşünün kaç kişiye iyi geldiğini, Hani ben dahil birçok insanın seni özlediğini…”

Sessiz kaldı. Sonra gözleri doldu.Fener hâlâ masadaydı.Ama o an, sanki kalbinin içi biraz aydınlandı.

Aynı arkadaş, aynı masa…

Ama artık içinde başka bir ışık vardı.

Çünkü bazen dostluk, karanlığa laf anlatmak değil…

Sadece yanına oturup sessizce bir fener yakmaktır.

💬 Koçvari Yorum: Işığın Yönü

Hayat bazen bizi o kadar meşgul eder ki…

kim ne yaşıyor, ne hissediyor fark etmeyiz bile.Ama bir an durduğumuzda, sessizlikte bir şeyler değişir.Görmediğimizi görmeye başlarız…

Gülüşü eksilmiş bir dostu,Biraz daha az konuşan bir sesi.

İşte o an hatırlarız: Dostluk, sadece birlikte gülmek değildir. Bazen birinin yanında sessizce durmak,Bazen elindeki feneri usulca ona çevirmektir.

“Ben seni unutmuyorum.” “Ben seni görüyorum.” “Yanındayım.” demenin başka bir yoludur bu.

Ve bazen, o ışık olma hali…Sadece karşımızdakini değil, bizi de iyileştirir.