🎧 Koçvari Hikayeler | 15. Bölüm: Sessizce Yananlar

Özlem Tüysüz
7 Tem
2 dakikada okunur

Güncelleme tarihi: 17 Tem

📌 Hazırlayan ve Anlatan: Özlem Tüysüz

Hayat bazen yüksek sesle yakar…

Bazen de sessizce.

Ama en çok da içimizde…

derinlerde bir yerleri.

Bu yazıda, Koçvari Hikayeler podcast serimin 15. bölümünde anlattığım “Sessizce Yananlar” adlı hikâyeye birlikte bakalım mı? Çünkü bazen bir yangın, sadece ormanı değil; hatıraları, kökleri ve duyguları da yakar.

🎈 Hikâyeden Bir Kesit: Yanmadı mı Sandın?

Küçük bir kız vardı. Her yaz dedesinin köyüne giderdi.Toprağa basar, kuşların şarkısıyla uyanır, çam gölgesinde uzanırdı.Bir ağacı tanırdı, bir sesi tanırdı, bir kokuyu…

Yıllar geçti. Büyüdü.Bir sabah, telefona düşen bir bildirim: “Orman yangını kontrol altına alınamıyor.”Bir harita açıldı, bir göz doldu, bir iç sızladı.

Çünkü o gün yanan sadece bir orman değildi.Yanan;bir sabah sessizliği,bir dedenin sesi,ve çocukluğun kokusuydu…

Ve biz bazen…yanmadı sanıyoruz.

Oysa içimizde hâlâ tutuşan yerler var.

💬 Koçvari Yorum: Sessizliği Duymak, Kökleri Hatırlamak

Koçluk yaklaşımı bize şunu fısıldar:Görünenin ardına bak.

Dışarıda olan, içindekini yankılar.Ve bazen en çok suskunluk, en yüksek çığlıktır.

Ormanlar yanar… ama biz de yanarız. Bizi koruyan gölgeler kaybolur.

Ama her kaybın içinden bir hatırlayış doğar:

🔹 Doğayı sevmek, kendini sevmektir.

🔹 Köklerine sahip çıkmak, geleceğine sahip çıkmaktır.

🔹 Sessizliği duymak, sorumluluğu almaktır.

Çünkü bazen sadece izlemek değil,küçük bir adım atmak bile fark yaratır.